Charelle vertelt openhartig over haar mentale gezondheid

Charelle Redeker is vrijwilliger bij Voorall en het Taalcafé van de bibliotheek Zoetermeer. Charelle is een jonge vrouw van 29 jaar. Ze woont in een FoKuswoning en heeft een druk en fijn leven, maar moet haar energieniveau goed bewaken. Drie jaar geleden voelde zij zich depressief en wil daar nu zij zich veel beter voelt graag over vertellen. Charelle: ‘Als niemand er over praat, blijft het een taboe’. Charelle heeft er voor gekozen haar ervaringen te delen in blogs die ze publiceert op Facebook en Linkedin. ‘Het lastige is dat ik niet graag op de voorgrond sta, maar ik moet wel omdat ik anders mijn verhaal niet kwijt kan’.

Laag zelfbeeld

Charelle: ‘Drie jaar geleden ben ik naar de huisarts gegaan, omdat ik last had van paniekaanvallen. Na wat goede vragen van mijn huisarts bleek dat ik klachten had die passen bij een depressie. Zodoende ben ik in contact gekomen met een psychologe, die mij inderdaad diagnosticeerde met een depressie en een ongespecificeerde angststoornis, mede veroorzaakt door een laag zelfbeeld. In gewone taal is dat te omschrijven als dat ik een negatieve denkbeelden over mezelf had en paniekaanvallen’.

‘Door de therapie heb ik geleerd te praten over mijn mentale gezondheid. Ik vertelde over mijn zelfbeeld en hoe dat bij mij werkte. Als ik bijvoorbeeld een gezellige middag had gehad, ging ik mezelf evalueren. Dan vond ik dat ik te veel had gepraat, niet leuk genoeg was en allerlei andere negatieve dingen. Nooit was ik trots op mezelf dat ik iets leuks had verteld of dat ik anderen blij had gemaakt. Mijn psychologe reageerde op mijn negatieve evaluaties met de vraag of de anderen tegen mij hadden gezegd dat het niet leuk was met mij of dat het vervelend was om met mij te praten. Natuurlijk moest ik toegeven dat dat helemaal niet het geval was. Ik begon in te zien dat ik die negatieve beelden zelf bedacht’. ‘En ik voelde me in die tijd ook vaak onzeker. Ik herinner mij nog een voorbeeld waarbij ik een afspraak had met een vriendin waar ook mensen bij zouden zijn die ik nog niet kende. Ik wist dat mijn vriendin iets later zou aansluiten en ik moest daardoor in mijn eentje met die vreemde mensen kennismaken. Dat vond ik heel moeilijk. Ik moest mij er echt toe dwingen’.

Paniekaanvallen

Charelle: ‘Ik had ook wel eens paniekaanvallen. Ik herinner mij een keer dat ik geen adem meer kreeg, mijn hart ging tekeer en ik voelde tintelingen in mijn arm. Ik had een heel opgejaagd gevoel. Ik dacht dat ik dood ging. In therapie leer je te kijken naar wat je zelf kunt veranderen en je praat over dingen waar je last van hebt. Je krijgt geen pilletje voorgeschreven, zoals bij een huisarts. Bij mij begon het met één keer per week en nu spreek ik nog één keer maand met haar. Ik noem het onderhoud en vergelijk het met een periodieke keuring van een auto. Een auto heeft af en toe ook een APK-tje nodig’.

Eigen leven

‘Tijdens mij depressiviteit vond ik het moeilijk tevreden te zijn met mijn eigen leven. Ik zag mijn broer die met zijn vrouw een huis had gekocht en een kindje heeft. En ik vergeleek het met mijn eigen leven. Inmiddels realiseer ik mij beter dat ik een ander pad volg. Ik ben heel tevreden met mijn leven ook al heb ik geen eigen huis en geen partner en kind. Ik woon zelfstandig in een fijne Fokuswoning en heb twee lieve katten, Donna en Chiyo. Ik doe vrijwilligerswerk bij Voorall door de organisatie te vertegenwoordigen in de Metrocov, een adviesorgaan op het terrein van openbaar vervoer. Verder ben ik vrijwilliger bij het Taalcafé van de bibliotheek in Zoetermeer. Samen met enkele andere vrijwilligers geef ik les in de Nederlandse taal. Ik heb het erg naar mijn zin. Ik moet mijn energieniveau goed in de gaten houden en kan ik er eigenlijk niets bij hebben’.

‘Ik zit sinds kort op Tinder. Laatst heb ik met een jongen afgesproken. Het is niets geworden, maar ik vond het wel heel gezellig en een mooie ervaring. Ik heb er geen hoge verwachtingen van. Dan kan het alleen maar tegenvallen. Ik vind het heel gewoon dat ik op Tinder zit. Iedereen wil toch liefde. Ik ben daarin niet anders dan iemand anders. Ik weet ook dat een afwijzing niet aan mij hoeft te liggen. Iemand kan gewoon niet op mij vallen. Net als andersom’.