Fietsparkeren voor fietsers met een beperking
In Den Haag gelden verschillende regels voor het parkeren van fietsen. Zo mag een fiets niet langer dan 28 dagen ongebruikt op straat staan en in de binnenstad niet langer dan 7 dagen. Ook moeten alle fietsen in de binnenstad in een parkeervak of stalling staan. Deze regels zijn begrijpelijk vanwege de vele verwaarloosde en lukraak geparkeerde fietsen die de binnenstad ontoegankelijk maken. Het huidige fietsparkeerbeleid werkt echter belemmerend voor mensen met een beperking die gebruikmaken van een driewielfiets of een gewone (eventueel elektrische) fiets.
Mensen met een beperking die een fiets gebruiken, zijn vaak nog steeds minder mobiel dan mensen zonder een beperking. Zij kunnen met de driewielfiets of een (elektrische) fiets wel naar de bestemming fietsen, maar kunnen vervolgens niet ver lopen. Aangezien fietsen in de binnenstad alleen in parkeervakken of stallingen geplaatst mogen worden, is de afstand tussen de desbetreffende stalling en de bestemming voor hen vaak te groot om lopend te overbruggen.
Mees van Krimpen: “Zelf heb ik (ernstig) COPD en dat zie je niet aan de buitenkant. Gelukkig kan ik nog zonder scootmobiel of rolstoel, omdat ik redelijk uit de voeten kan met mijn E-fiets. In de binnenstad is het dan lastig een boodschap doen met je E-fiets, want je mag alleen op aangewezen plekken je fiets stallen. Voor bijvoorbeeld de scootmobiel gelden die regels niet; je ziet ze bij winkels voor de deur staan of gewoon binnen rijden. Als ik mijn fiets bij een winkel voor de deur zet, staat er direct een fietscoach voor m’n neus. Ik snap dat je aan de neus van een E-fietser niet kan zien of hij/zij een handicap heeft. Dat geldt ook voor de automobilist en dat heeft ons gebracht bij de (Europese) gehandicaptenparkeerkaart, mooi! Zoiets moet er ook komen voor de E-fietser, bijvoorbeeld een plaatje, een chip, of een sticker. Denk aan het SH-plaatje voor slechthorende fietsers. Mijn voorstel is om iets te bedenken voor gehandicapte fietsers, zodat zij geoorloofd buiten de vakken hun fiets (tijdelijk) kunnen parkeren.”
Antoinette ter Marsch: “Het centrum is moeilijk bereikbaar als je een lichamelijke beperking hebt, weet ik als ervaringsdeskundige. Het lopen van de stalling naar winkels of horeca is voor mij niet goed mogelijk en beperkt zich tot hooguit twee nabijgelegen winkels. Hierdoor is mijn bewegingsvrijheid dubbel beperkt.”
Roos van Andel: “Na een ernstig ongeluk ben ik fysiek beperkt geraakt. Ik ga graag op de fiets naar de stad. In de stad stuit ik echter op een probleem: ik mag mijn fiets enkel in de bewaakte fietsenstalling zetten of in een van de aangegeven gebieden. Dit zorgt ervoor dat ik winkels niet kan bereiken omdat deze te ver lopen zijn. Het zou mij helpen als ik mijn fiets dichtbij winkels en overheidsgebouwen kan parkeren, er een mogelijkheid is van een stallingsontheffing voor fietsers met een beperking (met embleem of tag) en/of leen-loopkrukken bij de bewaakte fietsenstallingen.”
Een ander probleem is het feit dat veel mensen met een beperking vaak hun fiets voor een langere periode niet kunnen gebruiken door omstandigheden die te maken hebben met hun handicap, zoals revalidatietrajecten, langdurig ziek zijn etc. Wanneer de woning niet voorzien is van een berging of gemeenschappelijke fietsenstalling, staat de fiets voor langere tijd in de openbare ruimte. Vervolgens kan de fiets na 28 dagen (of 7 dagen in het centrum) worden meegenomen door de gemeente.
Beweegconsulent Soraya Samuels: “Het fietsbeleid van gemeente Den Haag is te begrijpen met de vele ‘zwerffietsen’ en deelscooters en -fietsen in de stad. Maar er zitten ook haken en ogen aan het beleid. Zeker als men niet in de praktijk heeft gekeken hoe het beleid uitpakt, of hierover met ervaringsdeskundigen in gesprek is gegaan. Niet alle woningen zijn voorzien van een berging of gemeenschappelijke fietsenstalling. Bij iemand met een beperking of chronische aandoening kan je aan de fiets (tenzij het een driewielfiets is) niet zien dat er een gegronde reden kan zijn om de fiets voor lange periode niet te (kunnen) gebruiken.”
Voor bovenstaande belemmeringen zijn er een aantal ideeën geopperd door fietsers met een beperking. Denk bijvoorbeeld aan een specifiek handicap-logo voor op de fiets of een sticker met QR-code die verwijst naar desbetreffende informatie.
Graag gaat Voorall in gesprek met de gemeente over de belangen van deze groep fietsers met een beperking om te komen tot oplossingen, zodat ook deze fietsers zelfstandig naar het centrum kunnen gaan en gewoon kunnen blijven meedoen in onze Haagse stad.
Kim Hameete en Freek Schuerman