NAH Blog (10): angst

Ik lees altijd mijn vorige blog door voordat ik de nieuwe schrijf, ik wil namelijk geen dubbele dingen schrijven en even kijken of ik nog ergens op terug moet / kan komen. Het lezen van mijn vorige blog, daar was ik snel klaar mee dit keer, hahaha dat was echt een korte blog. En ging voornamelijk over hoe moe ik was en hoe ik mijn dag probeerde door te komen met die moeheid.

Dit keer wil ik het hebben over mijn angst. Angst voor een nieuw infarct. Die kans is het grootst binnen  5 jaar na het (1^e) infarct zeggen ze. Mijn eerste herseninfarct kreeg ik in 2014, mijn tweede infarct net na de verhuizing in 2019 en nu ben ik vorige week weer verhuisd. Het is weliswaar 6 jaar geleden maar dat maakt de angst niet minder groot. Ik heb namelijk het tweede infarct in mijn hoofd gekoppeld aan de vorige verhuizing. Of dat reëel is doet niet ter zake want angst is vaak niet reëel.

Na mijn eerste infarct heb ik heel veel paniekaanvallen gekregen, vreselijk was dat. Mijn eerste infarct kreeg ik op zondagochtend na een feestje van een vriendin die 50 werd. Steevast waren mijn paniekaanvallen op zaterdagavond. Ik durfde niet te gaan slapen want ik was ervan overtuigd dat ik niet meer wakker zou worden. Schreef briefjes voor mijn man en kinderen, legde de begrafenispolissen klaar, had vreselijk hartkloppingen moest huilen en was gewoon zo bang. Ook wilde ik niet meer naar een feestje als iemand 50 werd…. Ik heb al lange tijd therapie maar voor die angst heb ik EMDR gekregen en dat hielp gelukkig. Ik had er een aantal sessies voor nodig maar uiteindelijk durfde ik weer op zaterdag mijn bed in te gaan.  In mijn bed deed ik iedere nacht “oefeningen” om de haverklap probeerde ik mijn armen en benen te bewegen en met mijn gezicht grimassen te trekken om te zien of ik niet halfzijdig verlamd was. Dat deed ik overigens iedere nacht. Het “grappige” is dat ik helemaal niet halfzijdig verlamd was na mijn eerste infarct. En dat ik het infarct kreeg toen ik wakker was, ik lag nog wel in bed maar was al wezen plassen en gewoon nog even teruggegaan in bed omdat ik zo moe was. Heel anders dus dan waar ik bang voor was.

De angst was dus niet heel erg reëel maar toch ook weer wel want je krijgt niet vaak een tweede infarct in het zelfde gebied van de hersenen. En toen eenmaal het risico op een tweede infarct geweken was kreeg ik nummer twee dus juist voor mijn kiezen. Maar die heb ik, zoals zojuist aan gegeven, gerelateerd aan de verhuizing. Drie weken na de verhuizing lag ik ineens op straat terwijl ik de hond aan het uitlaten was.

Weer die angst maar omdat ik al therapie had werd dat gelukkig direct aangepakt, ook door het revalidatie centrum. Heel fijn! En nu ben ik dus vorige week verhuisd. Ik merk dat ik weer ’s nachts alles “even beweeg” en met de hond uitlaten doe ik kleine rondjes zodat ik snel bij huis ben. Ik check goed of ik mijn mobiel meeneem zodat ik hulp kan inschakelen indien nodig etc. Ik let dus heel goed op, ben super alert. Het verschil met toen en nu is wel dat ik het deel met mijn naasten. Dat helpt. Eerder deed ik dat niet, wilde niemand lastig vallen met mijn angsten. Nu weet ik dat ik niemand lastig val maar dat ik zorg dat ze mijn gedrag beter snappen. En dat geeft alweer een beetje meer rust en ik ben daardoor iets minder angstig. Iets dan he… Ik hoop volgende maand een blog te kunnen schrijven waarin ik kan zeggen dat al mijn angst ongegrond was….

Tot de volgende..