NAH Blog: 'Het is er nooit niet'
Wat leuk dat ik voor deze nieuwsbrief blogs mag schrijven.
Ik zal mezelf eerst maar eens voorstellen, Mijn naam is Belinda van der Elst, ben 54 jaar en ik leef al 10 jaar met niet aangeboren hersenletsel (NAH). Ik blog daar al zo’n vier jaar over op Instagram (Mijn_leven_met_NAH), al anderhalf jaar voor de patiëntenvereniging Hersenletsel.nl en af en toe voor de Hersenstichting. En nu dus voor deze nieuwsbrief. Je zou bijna denken “waar kan ze na 4 jaar zoveel bloggen in hemelsnaam nog over schrijven”, die vraag kan ik me voorstellen maar geloof me er valt veel te vertellen over NAH aangezien het nog zo onbekend is bij zoveel mensen waardoor er erg veel onbegrip is. De titel van mijn blogs voor deze nieuwsbrief “Het is er nooit niet” is treffend want ook als ik een goede dag heb... het is er echt nooit niet!! Dat geldt overigens niet alleen voor de mensen met NAH maar dat geldt voor alle chronisch zieke mensen. Mijn blogs gaan dan ook over iedereen met zichtbare en/of onzichtbare beperkingen.
Nu weer even terug naar mezelf aangezien ik bezig was mezelf voor te stellen. Ik ben dus Belinda en ik ben 54 jaar. Niet geboren, wel getogen in Den Haag en momenteel woonachtig in Rijswijk. Ik ben getrouwd en heb 2 kinderen die inmiddels het huis uit zijn. Al hoewel de jongste van 23 dit jaar afstudeert en hij misschien wel weer thuis komt wonen aangezien er geen woningen beschikbaar zijn voor startende jongeren. Maar voor nu woont hij op zn studentenkamer en ook regelmatig bij ons. Wat mijn moederhart natuurlijk heerlijk vindt. Naast manlief en ikzelf en dus af en toe mijn zoon wonen hier in huis ook Molly (tibetaanse terrier, hond) en Harry en James (katten waarvan de laatste nog maar een ukkie is).
Dan even terug naar 10 jaar geleden. Ik draaide een druk huishouden met twee pubers en werkte 32 uur in het HMC ziekenhuis. Ik werkte daar als DBC consulente wat een baan was met een enorm hoge werkdruk en heel veel deadlines en veranderende wet en regelgeving. Echt een baan voor mij want ik hou daar zo enorm van. Werken, dat vond ik zo leuk! En ik had een heel druk sociaal leven. Gek op feestjes, concerten, muziek, theater. Zat in commissies (wijk, school, sport) was taxi chauffeur voor de kids etc etc.
Tot die ene zondagochtend waarop alles van het een op het andere moment veranderde. Ik had de nacht ervoor een feestje gehad van een vriendin die 50 werd en het was laat geworden, ik reed snachts terug want ik was de BOB. In de auto zei ik tegen mijn gezin, ik ben zo ongelooflijk moe, bizar gewoon, ik had overigens een heel erg drukke dag gehad met 2 verjaardagen waarvan 1 in Medemblik, dit naast de gebruikelijke zaterdagdrukte (boodschappen, huishouden, kids naar de sport), maar goed ik was zo moe…en ik zei “ik denk dat ik de hele zondag in bed blijf” De volgende ochtend om 11.15, ik was even naar het toilet geweest en toch weer in bed gekropen om nog even bij te komen. Manlief werd net wakker en we kletsten nog wat over de dag ervoor. Tot ik ineens in een soort van helse kermis terecht kwam. Een helse kermis in mijn hoofd dan. Het leek of ik in een draaimolen, een achtbaan en op een vliegend tapijt zat en dat allemaal tegelijk. Toen ik mijn ogen opendeed draaide alles letterlijk rondjes. Ik moest enorm spugen en tussen het spugen door riep ik om een dokter. Mijn man belde 112. In het ziekenhuis was er niet direct duidelijkheid maar ik werd ter observatie opgenomen. Twee dagen later op de MRI was het overduidelijk, ik had een herseninfarct in de rechter kleine hersenen. Vanaf die zondag, twee februari 2014, ben ik altijd duizelig en draaierig. Heb ik altijd het gevoel dat ik in een klein bootje sta op het water. Soms kabbelt het maar veel vaker schommelt het of erger.
Ik heb nog veel meer restverschijnselen want zo noemen ze dat maar daar over zal ik meer vertellen in mijn volgende blogs. Voor nu vraag ik jullie je voor te stellen hoe het is om dag in dag uit in meer of mindere mate duizelig te zijn en een paar keer per dag draaiduizelig. En dat dit alleen in jouw hoofd zit terwijl iemand anders dat niet kan zien aan jou. Stel je dat eens voor….
Tot de volgende blog!